Adam Mic­kie­wicz na­le­ży do naj­bar­dziej roz­po­zna­wal­nych pol­skich po­etów. Obok Zyg­mun­ta Kra­siń­skie­go i Juliusza Słowackiego za­li­cza­ny jest do gro­na Trzech Wiesz­czów. Uwa­ża­ny za wi­zjo­ne­ra i jed­ne­go z naj­wy­bit­niej­szych przed­sta­wi­cie­li ro­man­ty­zmu. Był tak­że pu­bli­cy­stą, tłu­ma­czem i dzia­ła­czem po­li­tycz­nym. Uro­dził się 24 grud­nia 1798 w Za­osiu koło No­wo­gród­ka na Li­twie, jako syn Mi­ko­ła­ja Mic­kie­wi­cza her­bu Po­raj i Bar­ba­ry z Ma­jew­skich. Jego oj­ciec peł­nił w No­wo­gród­ku funk­cję ad­wo­ka­ta są­do­we­go oraz ko­mor­ni­ka miń­skie­go, co przy­czy­ni­ło się do du­że­go na­ci­sku po­ło­żo­ne­go na edu­ka­cję mło­de­go Ada­ma Mic­kie­wi­cza.

Po­eta w 1807 roku roz­po­czął na­ukę w No­wo­gród­ku, w do­mi­ni­kań­skiej szko­le po­wia­to­wej. Uczył się tam do roku 1815, kie­dy to wy­je­chał do Wil­na na stu­dia wyż­sze. Na­stęp­ne lata ży­cia spę­dził na stu­dio­wa­niu nauk hu­ma­ni­stycz­nych na Ce­sar­skim Uni­wer­sy­te­cie Wi­leń­skim. Wraz z gru­pą przy­ja­ciół w 1817 roku stwo­rzył To­wa­rzy­stwo Fi­lo­ma­tycz­ne. Z upły­wem lat To­wa­rzy­stwo prze­kształ­ci­ło się w or­ga­ni­za­cję na­ro­do­wo-pa­trio­tycz­ną z aspi­ra­cja­mi nie­pod­le­gło­ścio­wy­mi. Rok póź­niej miej­sce miał de­biut li­te­rac­ki Ada­ma Mic­kie­wi­cza - na ła­mach Ty­go­dni­ka Wi­leń­skie­go uka­zał się jego utwór „Zima miejska”.

Jed­no­cze­śnie, pod­czas stu­diów w Wil­nie, sy­tu­acja ma­te­rial­na skło­ni­ła Mic­kie­wi­cza do na­uki w Se­mi­na­rium Na­uczy­ciel­skim, któ­re gwa­ran­to­wa­ło póź­niej­szą pra­cę w szko­łach car­skich. Dzię­ki temu, po skoń­cze­niu edu­ka­cji, w 1819 roku, po­eta roz­po­czął swo­ją pierw­szą pra­cę jako na­uczy­ciel w szko­le po­wia­to­wej w Kow­nie, zaj­mu­jąc się prze­ka­zy­wa­niem wie­dzy w ta­kich ob­sza­rach jak pra­wo, hi­sto­ria i li­te­ra­tu­ra. Wów­czas po­wstał tom pierw­szy Poezji (1822) za­po­cząt­ko­wu­ją­cy epo­kę ro­man­ty­zmu. W jego skład wcho­dzi­ły słyn­ne Ballady i romanse, a tak­że ma­ni­fest O poezji romantycznej. W ko­lej­nym roku uka­za­ła się dru­ga od­sło­na Poezji (1823), w niej z ko­lei zna­la­zły się m.in. dra­mat Grażyna oraz dru­ga i czwar­ta część Dziadów.

W 1823 roku Mic­kie­wicz zo­stał ska­za­ny za człon­ko­stwo i czyn­ny udział w spi­sko­wych or­ga­ni­za­cjach mło­dzie­żo­wych. W 1824 roku ze­sła­no go do Ro­sji, gdzie miał być na­uczy­cie­lem. Na­stęp­ne lata, do 1929 roku, spę­dził wła­śnie w Ro­sji tu­ła­jąc się po­mię­dzy Pe­ters-bur­giem, Ode­ssą, Mo­skwą a Kry­mem. Z tego cza­su po­cho­dzą utwo­ry: So­ne­ty krym­skie (1826) i Kon­rad Wal­len­rod (1828). Po wy­jeź­dzie z Ro­sji Adam Mic­kie­wicz udał się póź­niej w po­dróż po Eu­ro­pie, zwie­dza­jąc m. in. Niem­cy i Szwaj­ca­rię. W 1830 roku, po wy­bu­chu po­wsta­nia li­sto­pa­do­we­go, pró­bo­wał po­wró­cić do Pol­ski, jed­nak nie­sku­tecz­nie.