Witold Szalonek (ur. 2 marca 1927 w Czechowicach, zm. 12 października 2001 w Berlinie) − polski kompozytor, jeden z najważniejszych przedstawicieli nurtu awangardowego w muzyce polskiej i europejskiej, pedagog muzyczny.

Ukończył Państwowe Liceum Muzyczne w Katowicach, a w latach 1951-1956 studia kompozytorskie u prof. Bolesława Woytowicza w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach (w tej uczelni również studia pianistyczne w klasie prof. Wandy Chmielowskiej).

Studiował u Nadii Boulanger (Paryż 1962-63). Otrzymał stypendium Kranichsteiner Musikinstitut (Darmstadt 1960). W latach 1970-71 był stypendystą Deutscher Akademischer Austauschdienst (DAAD).

Był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach (do 1979: PWSM), gdzie zaczynał jako asystent (1956-61), kontynuował jako adiunkt (1961-67), docent z samodzielną klasą kompozycji (1967-81), kierownik Katedry Teorii Kompozycji 1970-75. W latach 1970-71 był rektorem PWSM. Od roku 1973 – profesorem kompozycji w Hochschule der Künste w Berlinie. Prowadził liczne warsztaty i seminaria w Polsce, Niemczech, Danii i Finlandii.

Kompozytor był odkrywcą tzw. dźwięków kombinowanych, czyli wielodźwięków uzyskiwanych na instrumentach dętych drewnianych.