Edward Słoński (ur. 23 października 1872 w Zapasiszkach w powiecie drysieńskim w Inflantach Polskich, zm. 24 lipca 1926 w Warszawie) – polski poeta i pisarz. Edward Słoński to poeta dziś raczej zapomniany. Działacz socjalistyczny i konspirator, autor powieści o bojowcach PPS, wierszy legionowych i nastrojowych liryków, a także barwna postać warszawskiej cyganerii pierwszych lat XX wieku. Urodził się w 1872 roku w Zapasiszkach koło Dyneburga na Inflantach w rodzinie drobnych właścicieli ziemskich. Uczęszczał do gimnazjów w Kazaniu i Wilnie, później zaś ukończył szkołę dentystyczną w Warszawie. Tu związał się z PPS. Za udział w manifestacji ku czci Kościuszki w 1894 roku trafił do więzienia i został skazany na zesłanie pod nadzorem policyjnym. Przebywał w Tambowie, a później w Kijowie, gdzie przygotowywał się do zawodu dentysty i gdzie poznał Tomirę Witkowską, również studentkę stomatologii, z którą na przełomie 1897/1898 roku wziął ślub. Podczas I wojny światowej tworzył poezję patriotyczną związaną z Legionami. Napisał wówczas popularne wiersze: Ta, co nie zginęła (1914), Idzie żołnierz borem lasem... (1916), Już ją widzieli idącą (1917) oraz Wojenko, wojenko (1917). W swej twórczości literackiej nawiązywał do romantyzmu, zachęcał do rewolucyjnych przemian społecznych. Pisał również książki dla dzieci i młodzieży.