Marek Romański, wł. Roman Dąbrowski, (ur. 1906 w Rzeszowie, zm. 20 czerwca 1974 w Buenos Aires) – polski pisarz, publicysta i dziennikarz, autor kilkudziesięciu powieści kryminalnych, wraz z Adamem Nasielskim i Antonim Marczyńskim należał do tzw. wielkiej trójki polskich pisarzy powieści kryminalnych II Rzeczypospolitej. Według niektórych urodzony 1900 w Paryżu jako syn Tadeusza Dąbrowskiego i wnuk Jarosława Dąbrowskiego, generała.

Wcześnie osierocony i przygarnięty przez wujostwo Rydlów. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, kierunku nie skończył. W latach 20. związany z pismami socjalistycznymi - "Naprzód" (1922), "Robotnik" (1927) i "Głos młodzieży robotniczej" (1928-29). Do "Naprzodu" pisał nowele, wiersze i felietony, głównie pod własnym nazwiskiem. Od 1926 mieszkał w Warszawie. W 1930 był w Meksyku i na Kubie, korespondencje z tych krajów drukował w "Robotniku" i "Naprzodzie". Powieści kryminalne publikował już od początku lat 30. XX w., a więc w wieku dwudziestu kilku lat (podobnie jak Adam Nasielski). W latach 1935-36 korespondent wojenny Gońca Warszawskiego z Abisynii. Szczyt popularności Romańskiego przypadł na lata tuż przed wybuchem II wojny światowej, kiedy publikował po kilka powieści rocznie.

W czasie II wojny światowej przebywał w Warszawie i współpracował z departamentem prasy Delegatury Rządu RP na Kraj pod pseudonimami Barbarka i Rzeszowski. W 1944 tuż przed powstaniem warszawskim przedostał się na Węgry, gdzie został złapany przez hitlerowców i skazany na roboty przymusowe w Dolnej Bawarii. Po ucieczce do Włoch wstąpił do armii generała Władysława Andersa. Po demobilizacji początkowo przebywał w Londynie, a w 1950 wyjechał do Argentyny, gdzie mieszkał w Buenos Aires. Redagował m.in. "Głos Polski" (od 1957), opublikował również kilka powieści (być może napisanych jeszcze przed wojną).