Zeszyt 1 -160 str

Zeszyt 2 - od 161 do 320 str

Zeszyt 3 - od 321 do 480 str

Zeszyt 4 - od 481 do 640 str

Zeszyt 5 - od 641 do 800 str

Zeszyt 6 - od 801 do 960 str

Zeszyt 7 - od 961 do 1120 str

Zeszyt 8 - od 1121 do1280 str

Zeszyt 9 - od 1281 do 1440 str

Zeszyt 10 - od1441 do 1646 str

Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce (łac. Lexicon Mediae et Infimae Latinitatis Polonorum) powstaje w Pracowni Łaciny Średniowiecznej PAN.Inspiracją dla powstania Słownika był projekt Międzynarodowej Unii Akademii w Brukseli z r. 1920 zakładający ponowne opracowanie słownika średniowiecznej łaciny Du Cange'a. Reprezentanci poszczególnych krajów mieli nadsyłać materiał leksykalny od ok. 425 r. do ok. 1000 r. Polscy naukowcy postanowili opracować odrębny słownik łaciny średniowiecznej oparty wyłącznie na polskich źródłach. Wkrótce zaczęły powstawać podobne słowniki w innych krajach europejskich[1]. Pierwszy zeszyt słownika polskiego ukazał się w 1953 r. i jest on teraz jednym z najbardziej zaawansowanych. Zasady redakcyjne[2] zostały ustalone przez jego pierwszego redaktora, prof. Mariana Plezię. W latach 1988–2005 pracami nad Słownikiem kierowała prof. Krystyna Weyssenhoff-Brożkowa. Obecnie kieruje nimi dr hab. Michał Rzepiela, prof. IJP PAN[3].