Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce Tom II, Zeszyt:

1: 1959 r., 159 str

2: 1960 r., strony od 162 do 319

3:1960 r., strony od 321 do 480 

4:1961 r., strony od 481 do 640

5:1962 r., strony od 641 do 780

6:1963 r., strony od 801 do 960

7:1964 r., strony od 961 do 1120

8:1965 r., strony od 1121 do 1264

9: 1966 r., strony od 1265 do 1424

10: 1967 r., strony od 1219 do 1575 

Słownik łaciny średniowiecznej w Polsce (łac. Lexicon Mediae et Infimae Latinitatis Polonorum) powstaje w Pracowni Łaciny Średniowiecznej PAN. Inspiracją dla powstania Słownika był projekt Międzynarodowej Unii Akademii w Brukseli z r. 1920 zakładający ponowne opracowanie słownika średniowiecznej łaciny Du Cange'a. Reprezentanci poszczególnych krajów mieli nadsyłać materiał leksykalny od ok. 425 r. do ok. 1000 r. Polscy naukowcy postanowili opracować odrębny słownik łaciny średniowiecznej oparty wyłącznie na polskich źródłach. Wkrótce zaczęły powstawać podobne słowniki w innych krajach europejskich. Pierwszy zeszyt słownika polskiego ukazał się w 1953 r. i jest on teraz jednym z najbardziej zaawansowanych. Zasady redakcyjne zostały ustalone przez jego pierwszego redaktora, prof. Mariana Plezię. W latach 1988–2005 pracami nad Słownikiem kierowała prof. Krystyna Weyssenhoff-Brożkowa. Obecnie kieruje nimi dr hab. Michał Rzepiela, prof. IJP PAN.