Cel przedsięwzięcia redaktorzy precyzowali m.in. następująco: „Postanowiliśmy w słowniku naszym zgromadzić całość zasobu mowy naszej; więc nie tylko uwzględniliśmy wyrazy dawne, lecz wcieliliśmy i gwarowe, odznaczając je umieszczeniem w klamrach i tym sposobem znacznie rozszerzyliśmy ramy dzieła. [...] Staraliśmy się pomnożyć słowniki Lindego i Wileński całym zasobem opuszczonych tam, lub nowoprzybyłych wyrazów, czerpiąc ze znacznej ilości dzieł drukowanych, z dostarczonych nam przez licznych współpracowników notat rękopiśmiennych i z pamięci” [3]. Autorzy uzupełniali materiał leksykalny, wykorzystując m.in. słowniki specjalistyczne, autorów i własne, z etnograficzną pasją rejestrowali również słowa odszukiwane samodzielnie.

Powstały słownik – zwany warszawskim (i czasem oznaczany skrótem SWar lub SW) – nosi znamiona dzieła zarówno naukowego, jak i podręcznego. Z jednej strony rejestruje ogrom leksyki (w recenzji zarzucano, że jest to „zbiór mechaniczny” [4]), z drugiej strony zawiera komentarze i kwalifikatory normatywne, ułatwiające użytkownikom orientację w posługiwaniu się polszczyzną (był to ważny element w czasach rusyfikacji i germanizacji). Z jednej strony materiał ilustracyjny poddawany jest, co charakterystyczne dla słownika naukowego, tylko nieznacznym modyfikacjom, z drugiej lokalizacja cytatów została programowo ograniczona tylko do autora lub dzieła. Z powodu braku dostatecznego zaplecza dla stworzenia słownika akademickiego redaktorzy zdecydowali, by „ograniczyć się średniej objętości dziełem” [5].

Warto podkreślić, że istniało zapotrzebowanie na oba typy słowników – deskryptywny i preskryptywny, pisany z punktu widzenia językowego „botanika” i „ogrodnika”, by odwołać się do metafor Karłowicza. Ostateczny kształt publikacji jest wypadkową koncepcji Karłowicza i Niedźwiedzkiego, możliwości finansowych i kadrowych – zmiennych także w obrębie kolejnych etapów prac. Słownik warszawski jako jeden z najbogatszych materiałowo słowników polskich jest przez badaczy leksyki wykorzystywany do dziś.