Słownika, o którym tu będzie mowa, wydanego po raz pierwszy w 1866 r., nie ma w większości opracowań historii leksykografii polskiej (Doroszewski 1954, 1958, Kania, Tokarski 1984, Piotrowski 1993, 1994, 1998, Urbańczyk 2000). Wyjątkiem potwierdzającym regułę jest Historia języka polskiego Zenona Klemensiewicza (1980: 656), który poświęcił mu jedno zdanie: „Krótka wzmianka wystarczy o niesamodzielnej pracy E. Rykaczewskiego Słownik języka polskiego podług Lindego i innych nowszych źródeł wypracowany”. Klemensiewicz źle jednak zacytował tytuł słownika i przez to zmienił jego sens. W rzeczywistości brzmi on: Słownik języka polskiego podług Lindego i innych nowszych źródeł. Wypracowany przez E. Rykaczewskiego. A więc nie „podług Lindego (…) wypracowany”, lecz „Wypracowany przez (…)”. Wyjątkiem potwierdzającym regułę jest takŜe ksiąŜka Piotrowskiego (2001), który Słownik języka polskiego Rykaczewskiego wymienia trzykrotnie, ale za kaŜdym razem z lekcewaŜeniem. Raz określa go jako „malutki” (s. 177), raz jako „słowniczek” (s. 188), ponadto zaś twierdzi, Ŝe polsko-innojęzyczne słowniki Rykaczewskiego „dostarczyły materiału, praktycznie nie zmienionego, do jego Słownika języka polskiego” (s. 74), przez co pomniejsza znaczenie tego ostatniego.