Etnologia uświadamia nas w tej kwestii nieustannie. Dlatego mimo chrześcijańskiej otoczki, śmiem twierdzić, że byliśmy, a w sumie to jesteśmy nadal narodem bardzo „pogańskim”, związanym nieświadomie z religią etniczną. Jesteśmy nacją o bardzo tradycjonalistycznym charakterze. Można to zaobserwować w naszym przywiązaniu do świąt, tak bardzo przecież spójnych z naszym słowiańskim kalendarzem. My, wyznawcy słowiańskiej religii, przywracamy właściwe znaczenie tych świąt, ich magicznego i świętego oblicza. Ta rodzima część naszego istnienia biegnie poprzez nasze dzieje dwutorowo. Pierwszy tor to ten wyżej wymieniony, nieświadomy, gdzie praktyki religijne pogańskiej wiary wplecione zostały w nowy system wartości. Drugim torem toczy walka o przywrócenie prawdy i uświadomienie znaczenia obchodzonych świąt oraz odprawianych, związanych z nimi obrzędów. Ta droga rozpoczęła się w renesansie gdy pragnienie poznania prawdy i szacunku dla własnych tradycji pchnęło ludzi wykształconych do poszukiwania odpowiedzi na pytanie: skąd się wywodzimy i jaka jest na prawdę nasza tożsamość?