Artur Śliwiński (ur. 17 sierpnia 1877 w Ruszkach koło Kutna, zm. 16 stycznia 1953 w Warszawie) – polski historyk, publicysta, polityk, premier Polski w 1922, senator IV oraz V kadencji w II RP w latach 1935–1939, wolnomularz. Przed 1914 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej oraz (od 1906) do PPS – Frakcji Rewolucyjnej. Zajmował się publicystyką, m.in. publikował artykuły w czasopiśmie Witeź. W momencie rozpoczęcia pierwszej wojny światowej należał do kierownictwa Polskiej Organizacji Narodowej, natomiast między 1915 a 1916 przewodniczył Centralnemu Komitetowi Narodowemu w Warszawie. W 1917 został sekretarzem Tymczasowej Rady Stanu oraz prezesem Stronnictwa Niezawisłości Narodowej. Był jednym z czołowych działaczy Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych. Po wojnie, w latach 1918–1919 pełnił funkcję wiceprezesa Warszawskiej Rady Miejskiej, a w latach 1919–1922 był wiceprezydentem Warszawy. Został powołany na urząd premiera 28 czerwca 1922. Podał się do dymisji 7 lipca 1922. W 1925 został dyrektorem naczelnym Teatrów Miejskich w Warszawie, a w latach 1932–1939 był dyrektorem Polskiego Banku Komunalnego. W latach 30. powrócił do polityki, tym razem pełnił mandat senatora (1935–1939). Po wybuchu II wojny światowej należał do Komitetu Obywatelskiego w Warszawie, później w latach 1939–1941 prezesował Stołecznemu Komitetowi Samopomocy Społecznej.