Po ukończeniu szkoły średniej w rodzinnym Krakowie podjął w warunkach okupacji studia w Wyższej Szkole Biblijnej w Warszawie, na której wykładali profesorowie zamkniętego przez hitlerowców Wydziału Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Po II wojnie światowej został oddelegowany na Mazury celem pracy duszpasterskiej. W 1947 został ordynowany na pastora, po czym podjął uzupełniające studia teologiczne w Instytucie Ekumenicznym w Bossey związanym ze Światową Radą Kościołów.

W 1950 uzyskał magisterium na Wydziale Teologii Ewangelickiej UW (promotorem był ks. prof. Jan Szeruda). Cztery lata później uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie rozprawy o idei przełomu w metodyzmie, a w 1965 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego oraz monografii „Próba irenologii chrześcijańskiej. Doświadczenia praskie”. Od 1972 profesor nadzwyczajny, a od 1980 zwyczajny. W 1967 został zatrudniony w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, w której pełnił funkcję kierownika Katedry Teologii Systematycznej. Był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego (1985–1988). Od 1958 stał na czele redakcji czasopisma „Pielgrzym Polski”.