Pierwsza tego rodzaju pozycja naukowa poświęcona twórczości Chanocha Lewina, najważniejszego z izraelskich dramaturgów XX wieku. Autorka podejmuje próbę przeanalizowania składników ludzkiej tożsamości oraz natury Lewinowskiego doświadczenia egzystencjalnego, a tok jej rozważań prowadzony jest dwiema ścieżkami analityczno-badawczymi, ukierunkowanymi na dwa przeciwstawne aspekty: społeczno-kulturalny z jednej i biologiczno-egzystencjalny z drugiej strony. Z jej dociekań wynika następujące stwierdzenie: chociaż podmiot jest u Lewina tworem ukształtowanym przez społeczeństwo i kulturę, w jakich wzrasta, to twórca nie ustaje w dążeniu do owego jądra człowieczeństwa, które leży poza sferą społeczno-kulturalną i pozostaje niedostępne, ponieważ. tkwi ono w pierwiastku dziecięcym, stale obecnym w doświadczeniu osoby ludzkiej, również w jej bytowaniu cielesnym, jako materii nieuchronnie skazanej na unicestwienie.
Autorka wszechstronnie analizuje znane i mniej popularne utwory Lewina, śledzi główne punkty zwrotne w rozwoju jego dramatopisarstwa i proponuje rzetelne wyjaśnienia, uwzględniające właściwe konteksty przede wszystkim uwarunkowania artystyczno-kulturalne oraz społeczno-polityczne. Odnosi się do dramatów jak do potencjalnych bądź faktycznych przedstawień teatralnych. Praca oferuje wiele cennych spostrzeżeń na temat aspektów scenicznych znamionujących sztuki wielkiego artysty.