Siedem grzechów głównych (łac. septem peccata capitalia) – tradycyjna chrześcijańska klasyfikacja podstawowych grzechów i wad ludzkich, od których wywodzą się wszystkie inne grzechy/wady. We wschodnim chrześcijaństwie wymienia się ich osiem i tak też było w zachodnim do średniowiecza. Klasyfikacja ta zainspirowała także światową kulturę i sztukę.

Nauczanie o siedmiu/ośmiu wadach/grzechach wywodzi się z czasów Ojców Kościoła, lecz jej korzenie znajdują się w Nowym Testamencie, który zawiera kilka zestawień grzechów: Mt 15, 19, Mk 7, 21-22, Rz 1, 29-31, 2 Kor12, 20-21, Ga 5, 19-21, Kol 3, 5-8, 2 Tm 3, 2-5, z których, jak też z kilku innych wersetów, zostały zaczerpnięte te uznane później za główne. Ich liczba nawiązuje do Ewangelii, stwierdzającej o Marii Magdalenie, że opuściło ją siedem złych duchów (Łk 8,2; Mk 16,9), zaś Jezus Chrystus nauczał, że zły duch, atakując człowieka bierze siedem innych duchów złośliwszych niż on sam (Mt 12, 45; Łk 11, 26). Liczba siedem w Biblii jest symbolem pełni, całości. Ojcowie Kościoła symbol siedmiu/ośmiu wad/grzechów, które trzeba w sobie całkowicie wyplenić, upatrywali w Starym Testamencie, w siedmiu plemionach kananejskich, które Bóg nakazał wytępić Izraelitom (Pwp 7, 1-2), ósmym zaś byli Egipcjanie, których opuścili[1]. Określenie, że z grzechów/wad tych wywodzą się wszystkie inne pochodzi od św. Pawła Apostoła, który stwierdził, iż korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy (1 Tm 6, 10), św. Jakuba Apostoła piszącego: Gdzie bowiem zazdrość i żądza sporu, tam też bezład i wszelki występek(Jk 3, 16) oraz Syracydesa, który mówił, że pycha jest początkiem grzechu każdego (Eccli 10, 15 Wulg).