Książka Ginzburga jest bez wątpienia tekstem bardzo dobrym, a co za tym idzie – również zajmującym. Eseistycznym w charakterze, z silną tendencją do beletryzacji, która sprawia, że precyzyjne analizy oraz szeroko zakrojone hipotezy autora czyta się chwilami niemalże jak powieść kryminalną. Mimo wspomnianego już faktu, iż Ginzburg postrzegał swojego bohatera jako przedstawiciela określonej grupy społecznej, dostrzegał on również przez cały czas jego oryginalność – w przeciwieństwie jednak do inkwizytorów, głównym źródłem jego zdumienia wydaje się być raczej zastanawiająca droga idei, aniżeli zaskoczenie określoną, radykalną i zaskakującą wizją rzeczywistości i Boga, jaką prezentował Menocchio. Krok po kroku dokonuje autor analizy poszczególnych części tej koncepcji, określonych odwołań, szukając źródeł czy to w poglądach religijnych, jakie pojawiły się także i we Włoszech wraz z różnymi nurtami reformacji (które to wnioski jednak szybko odrzuca; pociągające jest to śledzenie toku rozumowania, brnięcie w ślepe uliczki, zawracanie, rozpoczynanie dochodzenia na nowo), czy to w lekturach młynarza, co do których mamy pewność, że z nich korzystał.