Martin Heidegger (ur. 26 września 1889 w Meßkirch, zm. 26 maja 1976 we Fryburgu Bryzgowijskim) – niemiecki filozof. Myśl filozoficzna Heideggera uznawana bywa za jedną z najważniejszych w filozofii XX wieku.
Studiował na uniwersytetach we Fryburgu oraz Marburgu pod kierunkiem Henryka Rickerta. Profesorem filozofii został w roku 1928. 23 kwietnia 1933 roku został rektorem Uniwersytetu we Fryburgu i wstąpił do NSDAP, publicznie dając wyraz swego poparcia dla narodowego socjalizmu[1]. Dokładnie rok później podał się do dymisji, lecz członkiem NSDAP pozostał do 1945
Za najważniejsze dzieło Heideggera uznaje się Bycie i czas (niem. Sein und Zeit) z roku 1927. Heidegger zajmuje się w nim, określanym przez siebie jako fundamentalne, pytaniem o sens bycia i analizą ontologiczną ludzkiego bycia (jestestwa, Dasein).
Myśl Heideggera nieustannie ewoluowała motywowana pragnieniem jak najlepszego naświetlenia problemu bycia. Rozwój ten, konfrontując stanowisko Heideggera z tradycją filozofii europejskiej, doprowadził go do przekonania, iż techniczny język filozofii nie jest w stanie zdać w istocie sprawy z tego, co od początku chciał wyrazić. Potrzeba kreacji własnego języka zaowocowała całą gamą nowych metaforycznych terminów o rozmyślnie poetyckiej wręcz sile wyrazu.
Upraszczając, można wyróżnić wczesny i późny etap filozofii Heideggera. Głównym dziełem pierwszego okresu jest Bycie i czas, w którym sformułowany został zasadniczy rdzeń jego myśli. Dalsza droga Heideggera jest właściwie próbą jak najbardziej adekwatnego wyrażenia problemów zarysowanych w tym dziele.
Heidegger aktywnie wspierał ruch narodowosocjalistyczny już od roku 1931 – m.in. występował publicznie, wygłaszając referaty na wiecach narodowych socjalistów. Od 1 maja 1933 roku był członkiem NSDAP[5]. Po dojściu narodowych socjalistów do władzy aktywnie współpracował z gestapo. Zadenuncjował kilku wybitnych pracowników uniwersytetu – w tym m.in. prof. Hermanna Staudingera (późniejszego – za rok 1953 – laureata Nagrody Nobla w dziedzinie chemii), jak też jego byłego studenta i kolegę Eduarda Baumgartena[6] (z którym od 1931 r. pozostawał w ostrym sporze, oskarżając go o „amerykański pragmatyzm”). Obaj jednak pozostali na stanowiskach, głównie dzięki życzliwości innych profesorów, którzy nie nadali biegu donosom[7]. Baumgarten dodatkowo otrzymał kopię donosu od sekretarki, dzięki temu donos Heideggera został upubliczniony i był jedną z podstaw zakazu wykładów po zakończeniu wojny. Inną podstawą były donosy na katolickiego intelektualistę Maxa Müllera czy filologa pochodzenia żydowskiego Eduarda Fraenkla (zmuszonego do opuszczenia kraju).
