Istnieją dwa główne rodzaje kulawizny. Przy kulawiźnie ostrej koń nie jest w stanie postawić nogi na ziemi. Przy kulawiźnie łagodniejszej koń chodzi, ale utyka. Kulawizna może być także niewyraźna i możliwa do rozpoznania jedynie przez lekarza weterynarii.

Obserwacja konia pod kątem kulawizny może polegać na:

Obserwacji konia w stajni – czy równo obciąża wszystkie nogi, czy widoczne są obrzęki lub ślady urazów;

Sprawdzeniu, czy w którymś z kopyt nie utkwił twardy lub ostry przedmiot;

Kulawizna pochodząca od kopyta może być wyczuta przez dotyk – należy sprawdzić, czy kopyto nie jest gorące; stosuje się też opukiwanie kopyta w różnych miejscach, by sprawdzić bolesność;

U koni podkutych bolesność kopyta może być spowodowana wadliwym przybiciem podkowy;

Całe nogi konia należy sprawdzić dotykiem, szukając obrzęków i miejsc o podwyższonej temperaturze;

Obserwacji konia w ruchu na twardym podłożu – wymaga to udziału dwóch osób, z których jedna prowadzi konia (w stępie, w kłusie, a potem na kole), a druga obserwuje jego ruch;

Podczas ruchu konia na twardym podłożu, kulawizna może objawiać się nieregularnym rytmem uderzeń kopyt;

Obserwacji szyi konia podczas ruchu – przy stawianiu chorej nogi koń podnosi szyję, by odciążyć bolesną kończynę;

Obserwacji wykroku konia, który przy kulawiźnie może być krótszy niż zazwyczaj;

Kulawizna może być widoczna dopiero w ruchu pod jeźdźcem (pod obciążeniem).