Tom 1 - 713s,m 1882r.

Tom 2 - 823s., 1886r.

Tom 3 - 1010s., 1886r.

Spośród wszystkich wielkopostnych hymnów i modlitw jedną można uznać za, w szczególnym tego słowa znaczeniu, wielkopostną – i jest to modlitwa, której autorstwo tradycja przypisuje jednemu z wielkich nauczycieli duchowego życia – św. Efremowi Syryjczykowi. Oto jej brzmienie w języku cerkiewno–słowiańskim:

Господи и Владыко живота моего!
Дух праздности, уныния, любоначалия и празднословия не даждь ми.
Дух же целомудрия, смиренномудрия, терпения и любве даруй ми, рабу Твоему.
Ей, Господи, Царю! Даруй ми зрети моя прегрешения и не осуждати брата моего.
Яко благословен Еси во веки вкеков. Аминь.

         W przekładzie na polski:

Nie daj mi ducha próżniactwa, zniechęcenia (gnuśności), żądzy władzy (panowania) i pustosłowia (próżnej gadatliwości).
Za to obdarz mnie, Twego sługę, duchem czystości (wstydliwości), skro­mności (pokory), wyrozumiałości (cierpliwości) i miłości.
O, Panie i Królu! Spraw, abym widział moje przewinienia i nie potępiał brata mego.
Albowiem Tyś błogosławiony jest na wieki wieków. Amen.

Modlitwę tę czyta się dwukrotnie na końcu każdego wielkopostnego nabożeństwa od poniedziałku do piątku (w soboty i niedziele nie jest czytana, jako że nabożeństwa tych dwu dni stanowią wyłom w porządku wielkopostnych służb Bożych). Przy pierwszym czytaniu przy każdej prośbie bije się głębokie pokłony, po których następuje 12 pokłonów małych z zawołaniem: Boże, oczyść mnie grzesznego!. Potem czyta się modlitwę w całości po raz drugi i na koniec składa się głęboki pokłon jeszcze raz.

Dlaczego ta krótka i prosta modlitwa zajęła tak ważne miejsce w porządku wielkopostnych nabożeństw? Otóż dlatego, że wylicza ona, w jedyny w swoim rodzaju sposób, wszystkie negatywne i pozytywne elementy pokuty i stanowi, że się tak wyrazimy, wykaz postulatów kierowanych pod naszym adresem w Wiel­kim Poście. Pierwszy z nich to to, byśmy podjęli próbę wydźwignięcia się z nie­mocy sprawiającej, że zwrot ku Bogu staje się w ogóle niemożliwością.