Piotr Borowy (ur. 28 maja 1858 w Rabczycach, zm. 18 stycznia 1932 w Lipnicy Wielkiej) – działacz ludowy i niepodległościowy, członek polskiej delegacji na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r. i do prezydenta Stanów Zjednoczonych Woodrowa Wilsona w sprawie przyłączenia Orawy i Spisza do Polski. Był zwany "Apostołem Orawy". Był samoukiem, szczególnie interesowały go książki o tematyce religijnej, był doskonałym mówcą. Prowadził on ascetyczny styl życia. Szerzył na Orawie wiarę katolicką, kulturę polską i patriotyzm. W 1882 w Rabczycach założył rodzaj "chłopskiego klasztoru", gdzie ślubowano czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Później ze względu na trudną sytuację materialną wyjechał na półtora roku do Stanów Zjednoczonych. Po powrocie otworzył warsztat introligatorski i sprzedawał po jarmarkach książki, które sam oprawiał. Sam też napisał kilka książek, w których piętnował upadek moralności i pijaństwo. Później pisał też książki o tematyce politycznej, a także bajki i poematy (m.in. Mowy, Rozmyślania człowieka o sprawach Boskich, Złote myśli). Zajmował się problematyką polskości Orawy i Spisza. Od 19 marca do 15 kwietnia 1919 r. wraz z Wojciechem Halczynem, księdzem Ferdynandem Machay'em i K. Rouppertem przebywał jako delegat ludności polskiej ze Spisza i Orawy na konferencji pokojowej w Paryżu. Po podziale Orawy w 1920 r., kiedy Rabczyce przypadły Czechosłowacji, przeniósł się do Lipnicy Wielkiej, gdzie zamieszkał w maleńkim domku. Prowadził tam działalność misjonarską. Uznawany był za wielki autorytet. W wieku 70 lat zaczął spisywać swoje mowy – nauki. Po jego śmierci ksiądz Ferdynand Machay wydał drukiem jego książkę: Sąd grzesznika sam nad sobą. Z drzeworytami Stanisława Jakubowskiego (Kraków : nakładem Związku Górali Spisza i Orawy, 1933; wznowienie w reprincie Kraków 1989).