Jan Krzysztof Kluk (ur. 13 września 1739 w Ciechanowcu, zm. 2 lipca 1796 tamże) – polski przyrodnik i ksiądz katolicki.

Był synem zubożałego pochodzącego z Warmii szlachcica Jana Krzysztofa Adriana budowniczego i, architekta i Marianny Elżbiety. Kształcił się początkowo w Warszawie, następnie w Drohiczynie, a w końcu w szkole pijarskiej w Łukowie. W roku 1761 wstąpił do seminarium duchownego Ks. Ks. Misjonarzy u św. Krzyża w Warszawie, które ukończył w 1763. W tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1763–1767 był kapelanem domowym w Nurze u Tomasza Ossolińskiego, starosty nurskiego. Dzięki jego wsparciu, w roku 1767 otrzymał stanowisko administratora i proboszcza bogatej parafii w Winnej (oraz przywilej altarzysty w parafii ciechanowieckiej), a 3 lata później (1770) objął probostwo w Ciechanowcu i na tym stanowisku pozostał do śmierci. Brał udział w pracach Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych Około roku 1780 otrzymał tytuł doktora nauk wyzwolonych i filozofii Szkoły Głównej Wielkiego Księstwa Litewskiego w Wilnie oraz "Akademii Wileńskiej Kolegium Fizycznego Towarzysza", za zasługi na polu szerzenia kultury rolnej oraz wiedzy przyrodniczej.