We wczesnym średniowieczu na terenie Polski pierwsze oddziały wojskowe złożone z jazdy tworzyli władcy plemienni. Korzenie polskiej kawalerii wywodzą się z przybocznego oddziału jeźdźców będącego częścią drużyny książęcej księcia Mieszka I. W Polsce w okresie rządów pierwszych Piastów w skład drużyny książęcej wchodziła jazda lekka oraz jazda ciężka (tzw. pancerni). Arabski pisarz Al-Bakri w 1068 roku w swoim dziele „Księga dróg i królestw” zapisał, że władca Polan Mieszko I „...miał trzy tysiące takich wojowników, z których każdy za 10-ciu innych stanie”. Także według relacji arabskiego kronikarza Ibrahima ibn Jakuba Mieszko I posiadał trzy tysiące pancernych. „Ma on (Mieszko) trzy tysiące pancernych, podzielonych na oddziały, a setka ich znaczy tyle, co dziesięć secin innych (wojowników). Daje on tym mężom odzież, konie, broń i wszystko, czego potrzebują...” – Ibrahim ibn Jakub Jazda Mieszka była bardzo skuteczną formacją mającą na koncie wiele zwycięstw, z których najbardziej znana jest bitwa pod Cedynią, gdzie pancerni pokonali ciężką jazdę niemiecką. Kolejny władca Bolesław Chrobry według Galla Anonima posiadał 3900 pancernych, co niektórzy badacze kwestionują, uważając tę liczbę za zawyżoną. Uzbrojenie zaczepne tej wczesnej jazdy polskiej nie było jednolite, stanowiły je topory, miecze, włócznie oraz łuki. Nazwa pancernych pochodziła z rodzaju zbroi kolczej zbudowanej z połączonych ze sobą żelaznych kółek. Oprócz niej jeźdźcy używali także innej broni ochronnej, jak tarcze i hełmy. W tym wczesnym okresie jazda zorganizowana była według średniowiecznych kronikarzy w „legiones”, pol. „pułki”, liczące 1000 jeźdźców, które dzieliły się na roty (łac. „acies”) liczące 100 jeźdźców oraz „dziesiątki” złożone z kilkunastu wojowników ! Uwagi: Oprawa lekko zarysowana, wytarta i przybrudzona. Brzegi stron lekko zakurzone. Kartki pożółkłe. Brzeg książki niespójny. Druk przejrzysty, do odczytania. Oprawa lekko poplamiona.