Stanisław Karol Niewiadomski (ur. 4 listopada 1859 w Soposzynie, zm. 15 sierpnia 1936 we Lwowie)[1] – polski kompozytor, dyrygent, krytyk muzyczny, pedagog.Szkołę niższą i średnią ukończył we Lwowie. Potem pobierał lekcje gry na fortepianie u Matyldy Żłobickiej (1836-1895), uczennicy Karola Mikuli[2]. Następnie uczył się w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie pod kierunkiem Stefana Witte, Franciszka Słomkowskiego oraz Karola Mikulego, ucznia Chopina. Po udanym debiucie kompozytorskim w 1880 (kantata Akt wiary na 50-lecie wybuchu Powstania Listopadowego) studiował w Konserwatorium Towarzystwa Przyjaciół Muzyki w Wiedniu i w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Lipsku. Powrócił do Lwowa, gdzie pracował jako pedagog, krytyk muzyczny w dziennikach lwowskich („Gazeta Lwowska” i „Dziennik Polski”) oraz warszawskich („Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”) oraz organizator życia muzycznego – najpierw jako korepetytor w Teatrze Skarbkowskim, następnie dyrektor artystyczny opery i operetki. W 1887 został profesorem Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie (wykłady teorii muzyki, harmonii, historii muzyki, klasa śpiewu chóralnego). W konserwatorium pracował do 1918