Oddana do rąk czytelników książka jest próbą wszechstronnego zinterpretowania, a także zakorzenienia terminu zasoby rodzinne w polskiej pedagogice, zwłaszcza w pedagogice społecznej. Termin zasoby rodzinne wiąże się z humanistycznym spojrzeniem na drugiego człowieka, podkreśleniem jego potencjałów, predyspozycji, sprawczości. Zasoby rodzinne w praktyce psychopedagogicznej należy traktować jako zmianę perspektywy postrzegania z perspektywy patogenetycznej skoncentrowanej wokół czynników stresogennych na perspektywę zmiany, sprawczości – całościowość postrzegania. Przyjęcie pojęcia zasoby rodzinne powoduje, że w centrum relacji specjalista–rodzina ważne jest uchwycenie niepowtarzalności, subiektywności, funkcjonalności danego systemu rodzinnego, czyli dogłębne jego poznanie. Przedmiotem niniejszej książki jest teoretyczna specyfikacja i usytuowanie zasobów rodzin - nych wśród pojęć bliskoznacznych, określenie ich korzeni metateoretycznych. W tym obszarze kluczowe jest również wypracowanie spójnej klasyfikacji zasobów rodzinnych i modelu pracy psychopedagogicznej w oparciu o nie.