Paweł Popiel (ur. 21 lipca 1807 w Krakowie, zm. 6 marca 1892 w Krakowie) – konserwatywny publicysta, polityk, prawnik, konserwator zabytków, autor pamiętników. Po ukończeniu z wyróżnieniem gimnazjum św. Anny (1823) rozpoczął studia prawnicze na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim (1823-27). W czasie pobytu we Francji poznał m.in. Ch. de Montalemberta i F. de Lamennaisa, zwiedził także Anglię, jej ustrój polityczny i społeczny oceniając jako najlepszy w Europie, choć nie dający się w mechaniczny sposób przenieść na grunt innych państw. Po powrocie do kraju Popiel podjął służbę w Komisji Rządowej Oświecenia. Wybuch powstania listopadowego uznał za poważny błąd polityczny. W grudniu 1830 r. wraz z A. Wielopolskim usiłował zorganizować Towarzystwo Obywatelskie jako przeciwwagę dla klubu rewolucyjnego, jednak zimą 1830/31 zaciągnął się do oddziału powstańczego, biorąc udział w walkach. Po upadku powstania zamieszkał w Krakowie i podkrakowskiej Ruszczy. W 1833 r. wraz A. Z. Helclem, A. Wielopolskim i K. Świdzińskim napisał „Memoriał do trzech Dworów w obronie Uniwersytetu Jagiellońskiego”, w latach 1835-36 współtworzył „Kwartalnik Naukowy”. Krytykował powstanie i rabację 1846 r., dwa lata później proponował zniesienie pańszczyzny i czynszów przez wykupienie, ale realizację jego projektu poprzedził dekret cesarski. Był przeciwnikiem rozruchów okresu Wiosny Ludów.