Teksty zawarte w tym tomie pochodzą z lat 1963-1969. Starano się zgromadzić wszystkie teksty Gombrowicza ogłoszone uprzednio drukiem, w tym wywiady z pisarzem. Materiał zgrupowano w trzech działach, a w ich obrębie ułożono w porządku chronologicznym. Witold Marian Gombrowicz (ur. 4 sierpnia 1904 w Małoszycach, zm. 25 lipca 1969 w Vence) – polski powieściopisarz, nowelista i dramaturg, od 1939 przebywał na emigracji, do 1963 w Argentynie, od 1964 we Francji. Specyfiką twórczości Gombrowicza jest umiejętność widzenia człowieka w jego psychologicznym uwikłaniu w innych ludzi i spuściznę kultury, swoiste poczucie absurdu i obrazoburstwo dotykające przyjmowanych przez społeczeństwo tradycyjnych wartości. Gombrowicz przede wszystkim dyskutuje z polskim romantyzmem, jak sam twierdził, pisząc na przekór Mickiewiczowi (głównie w Trans-Atlantyku). Z wyjątkiem Opętanych Gombrowicz stosuje w powieściach narrację pierwszoosobową. Język pisarza zawiera liczne neologizmy, tworzy też "słowa klucze" rzucające symboliczne światło na sensy ukryte pod ironiczną formą (np. „gęba” i „pupa” w Ferdydurke).