Psalmy przyszłości – utwory poetyckie napisane przez Zygmunta Krasińskiego w Paryżu w latach 1844-1848. Pierwsze trzy części zostały wydane pod pseudonimem literackim Spirydion Prawdzicki w 1845. Jako całość, składająca się z pięciu psalmów, została opublikowana w 1850 roku. Od 1874 były drukowane pod prawdziwym nazwiskiem autora.

Początkowo składały się z trzech części (powstałych w latach 1844/45):

• Psalm wiary
• Psalm nadziei
• Psalm miłości

W 1846-1848 Krasiński napisał:

• Psalm dobrej woli
• Psalm żalu.

Pierwsze trzy psalmy mają charakter historiozoficzny i religijny. Omawiają cnoty teologiczne w życiu współczesnego Krasińskiemu polskiego społeczeństwa. Polemizują z ideami rewolucyjnymi, analizują także ideały miłości i bratestwa, dążenia narodu polskiego (zarówno ludu jak i szlachty). W Psalmie żalu zwraca się do Słowackiego, ustosunkowując się do jego wiersza Do autora trzech Psalmów – Odpowiedź na Psalmy przyszłości. Zarówno w tym utworze jak i Psalmie dobrej woli (tu w formie modlitwy) nawiązuje Krasiński do ideału nieskalanej Polski, wierząc, że może zmartwychwstać – odzyskać wolność – wyłącznie mocą swojego i narodu ducha. Polemika Słowackiego i Krasińskiego na temat Psalmów przyszłości ma istotne znaczenie literackie. Wiele jej zwrotów weszło do mowy potocznej.