Do maleńkiej wioski na Polesiu przyjechała do pracy w charakterze nauczycielki. Gdy rozpoczęła się wojna, była matką zaledwie miesięcznego synka, a jej mąż służył w polskim wojsku. Kobieta nie wiedziała jeszcze, że za chwilę zostanie wepchnięta w tryby totalitarnego państwa, a później NKWD przygotuje dla niej koszmarny los. Wspomnienia Kazimiery Rafalskiej stanowią ważne świadectwo gehenny Polaków w Rosji Sowieckiej w czasie II wojny światowej i w pierwszych latach po niej. Gdyby nie stan wojenny w 1981 roku, autorka nie zdecydowałaby się na opisanie swoich przeżyć. na szczęście zrobiła to, i to w sposób doskonały, bowiem opis jej doświadczeń znakomicie trafia do czytelnika, wzbudzając jego empatię. Dzięki temu osoba nawet zupełnie nieznająca historii dowiaduje się, czym był system stalinowski i z jak błahych powodów można było otrzymać wyrok 5., 10. czy 25. lat łagru, a kara odbywała się w upodlających, niezwykle ciężkich warunkach. Dr Hubert Chudzio Dyrektor Centrum Dokumentacji Zsyłek, Wypędzeń i Przesiedleń, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie