Józef Rostafiński (ur. 14 sierpnia 1850 w Warszawie, zm. 5 maja 1928 w Krakowie) – botanik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego; członek PAU, pionier polskiej florystyki.

Urodził się w 1850 roku w Warszawie. Już jako dziecko zainteresował się botaniką pod wpływem profesora nauk naturalnych oraz wykładowcy w Akademii Duchownej Rzymsko-Katolickiej Józefa Wyszyńskiego. To z jego inspiracji w wieku 11 lat założył swoje pierwsze herbarium[1].

Studiował nauki przyrodnicze w Szkole Głównej w Warszawie (1866–1869), a następnie w Jenie, Halle i Strasburgu.

Od 1877 (zatwierdzony 1878) był członkiem korespondentem, od 1883 – członkiem czynnym Akademii Umiejętności (od 1918 Polskiej Akademii Umiejętności). W latach 1920–1923 – dyrektor Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego PAU; w l. 1890–1907 – sekretarz Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego AU; od 1873 współpracownik (od 1877 członek) Komisji Fizjograficznej AU[2].

Jedna z jego książek, Przewodnik do oznaczania roślin w Polsce dziko rosnących, doczekała się 21 wydań w latach 1886–1979.

Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Cierpiał na arteriosklerozę. Zmarł 5 maja 1928. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie 7 maja 1928[3].

Był żonaty, miał dzieci. Tuż przed jego śmiercią zmarła jego córka. Był ojcem Jana Rostafińskiego oraz dziadkiem Wojciecha Rostafińskiego.

Imieniem Józefa Rostafińskiego nazwano ulice w Krakowie, Wrocławiu.