Stanisław Biniecki (ur. 29 lipca 1907 w Sławnie koło Gniezna[1], zm. 3 maja 1999 w Warszawie[2]) – polski lekarz[1] (1946), farmaceuta (1933) i chemik (1958), profesor. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie, gdzie w 1927 zdał maturę[3]. Rozpoczął studia chemiczne, ale przerwał je w 1929 r.[4] Ukończył studia farmaceutyczne na Uniwersytecie Poznańskim (1933)[5][2], a w roku 1938 obronił pracę doktorską „Badania nad peroksydazami zewnątrzkomórkowymi u roślin wraz z krytycznym rozpatrzeniem reakcyj peroksydazowych” poświęconą badaniom peroksydazom zewnątrzkomórkowym u roślin[2]. W tym okresie uzyskał stypendium Fundacji Naukowej im. Bronisława Koskowskiego i wyjechał na staż na Uniwersytet Wiedeński, gdzie pracował w Instytucie Chemii, w zespole naukowym prof. Ernsta Spätha[4]. Po wybuchu wojny powrócił do Polski i zaciągnął się do wojska. Został ranny; po wyjściu ze szpitala zamieszkał w Warszawie i trzy lata był słuchaczem tajnych studiów medycznych (do roku 1944)[2]. W grudniu 1945 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. „Opracowanie metod fabrykacji preparatów wątrobowych i oznaczanie ich wartości leczniczej”, a także ukończył studia lekarskie. Rok później nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1945–1947 kierował Zakładem Technologii Technicznej Środków Leczniczych Wydziału Farmaceutycznego Uniwersytetu Poznańskiego, w 1947 po przeprowadzce do Warszawy objął analogiczne stanowisko w Akademii Medycznej, został również członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego[6]. Tytuł profesora zwyczajnego uzyskał 1958 r. W tym samym roku ukończył studia chemiczne uzyskując tytuł magistra chemii