Tom I-411 str.

Tom 2-560 str.

Zbiór barwnych opowieści z życia szlachty osiadłej w XVII stuleciu na tzw. Rusi Czerwonej. Z braku silnej władzy wykonawczej musiano tam na własną rękę i przy użyciu wszelkich sposobów dochodzić sprawiedliwości i bronić się przed przemocą. Choć książka traktuje o świecie sprzed przeszło trzystu lat, to współczesny czytelnik znajdzie w nim sporo dobrze sobie znanych zjawisk, jak choćby brak poczucia bezpieczeństwa osobistego czy niewielka skuteczność wyroków sądowych. Pierwsze wydanie tej książki miało miejsce w roku 1903 i doczekało się wielu wznowień. Obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII wieku „Co za świat, co za świat! Groźny, dziki, zabójczy. Świat ucisku i przemocy. Świat bez władzy, bez rządu, bez ładu i bez miłosierdzia. Krew w nim tańsza od wina, człowiek tańszy od konia" – tak zaczyna swą książkę Władysław Łoziński, historyk, publicysta, powieściopisarz końca XIX i początku XX wieku.

Władysław Łoziński z Łoziny herbu Lubicz, ps. „Wojtek ze Smolnicy”, „Władysław Lubicz” (ur. 29 maja 1843 w Oparach, zm. 20 maja 1913 we Lwowie) – polski powieściopisarz i historyk, badacz przeszłości kultury polskiej, sekretarz Ossolineum, kolekcjoner dzieł sztuki, członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie[1]. Członek Izby Panów austryackiej Rady Państwa.