Zestaw zawiera: 1. Tom I - Paleolit i Mezolit - 1975 r. - 457 str. 2. Tom II - Neolit 1979 r. - 452 str. 3. Tom III - Wczesna epoka brązu - 1978 - 212 str. 4. Tom IV - Od środkowej epoki brązu do środkowego okresu lateńskiego - 1979 r. - 360 str. 5. Tom V - Późny okres lateński i okres rzymski 1981 r. - 493 str. Skorowidz  osobowy nazw geograficznych i rzeczowy do tomów I do V-1986r-118s

Paleolit - starsza epoka kamienia, epoka kamienia łupanego – pierwszy okres epoki kamienia, jedna z epok prehistorii, najstarszy i najdłuższy etap w dziejach rozwoju społeczności ludzkiej. Rozpoczyna się z chwilą pojawienia się form przedludzkich zdolnych do wytwarzania prymitywnych narzędzi (otoczaki, pięściaki i rozłupce). W historii geologicznej odpowiada epoce plejstocenu (2,58 mln – 11,7 tys. lat temu) i początkowi holocenu. Mezolit - środkowa epoka kamienia, epipaleolit – środkowy okres epoki kamienia trwający od około 11000 – 7000 p.n.e. na Bliskim Wschodzie i około 8000 – 4800 p.n.e. na terenach Niżu Środkowoeuropejskiego, stanowiący stopniowe przejście od paleolitu do neolitu i związany z postępującymi przemianami klimatycznymi (schyłek zlodowacenia). Neolit - młodsza epoka kamienia, epoka kamienia gładzonego – ostatni okres epoki kamienia (poprzedzający epokę brązu). Jego charakterystyczne cechy to uprawa roślin i hodowla zwierząt oraz stałe osady. Proces ten nazwano "rewolucją neolityczną". W neolicie rozwijały się też nowe techniki obróbki kamienia, takie jak gładzenie powierzchni i wiercenie otworów. Epoka brązu – epoka prehistorii, następująca po epoce kamienia, a poprzedzająca epokę żelaza. Epoka ta ma zróżnicowane ramy czasowe, zależne od terenu występowania. Najwcześniej, na południowym Kaukazie i w obszarze Morza Egejskiego, w III tysiącleciu p.n.e., wykształciły się ośrodki, w których opanowano umiejętność obróbki metali. W Egipcie i na Bliskim Wschodzie (Dżemdet Nasr), za początek epoki brązu przyjmuje się umownie rok 3400 p.n.e., w Europie Południowej 2800 p.n.e., na terenach dzisiejszych wschodnich Niemiec i zachodniej Polski 2200 p.n.e. Koniec epoki brązu przypada na lata 1000–700 p.n.e. Okres lateński – okres w pradziejach Europy Środkowej i Zachodniej trwający od 400 p.n.e. do początku naszej ery. Nazwa okresu pochodzi od stanowiska archeologicznego w La Tène. W tym czasie Europa znajdowała się pod kulturowymi wpływami stylu lateńskiego wywodzącymi się z obszarów zamieszkanych przez Celtów. Kultura lateńska powstała jako kontynuatorka zespołu zachodniohalsztackich grup kulturowych. Na jej peryferiach rozwijały się odmiany kultury lateńskiej: celtycko-iliryjska, celtycko-tracka i celtycko-germańska. Kolonizacja celtycka objęła również ziemie Europy Środkowo-Wschodniej; Czechy, gdzie osiedlili się Bojowie, Morawy (Wolkowie), Słowacja (Kotynowie, Anartowie) Górny i Dolny Śląsk, część Małopolski (Anartowie). Na terenie Polski w tym okresie rozwijały się kultura wschodniopomorska, kultura przeworska, kultura oksywska, kultura jastorfska, kultura puchowska i kultura bałtyjska. Rzymski okres, okres wpływów rzymskich, termin w archeologii środkowej Europy określający etap kontaktów kulturowych i handlowych pomiędzy imperium rzymskim a terenami środkowoeuropejskiego Barbaricum, leżącymi poza granicami cesarstwa (Rzym starożytny). Wśród wielu koncepcji najczęściej przyjmuje się podział chronologiczny zaproponowany przez H.J. Eggersa, opracowany na podstawie importów rzymskich, dzielący okres rzymski na starszy (wczesny) - od początku n.e. do ok. 160-170 i młodszy (późny) - od 160-170 do 375. Dla potrzeb lokalnych system ten jest modyfikowany i uściślany. Jednym z kluczowych momentów w dziejach ludzkości było przejście od prostego przyswajania dóbr otaczającej przyrody do świadomego wykorzystania jej praw w produkcji żywności, to znaczy celowego wysiewania i rozsadzania roślin oraz chowu zwierząt domowych. Biorące udział w tym procesie wspólnoty ludzkie dzięki zapewnieniu sobie względnie stałych źródeł pożywienia w stosunkowo krótkim czasie stworzyły trwałą podstawę do wszechstronnego rozwoju biologicznego i cywilizacyjnego. Znalazło to wyraz w znacznym wzroście samych populacji oraz w szybko postępującym wzbogaceniu się ich kultury materialnej i duchowej. Znajomość rolnictwa i hodowli, a także towarzyszące im zdobycze cywilizacyjne opanowały stopniowo coraz to szersze tereny. Rozprzestrzeniały się one w różnoraki sposób. Wchodziły tutaj w rachubę zarówno bezpośrednie wędrówki rolników z ich najstarszych lub wtórnych ośrodków krystalizacyjnych, jak też przekazywanie nowych form kolejnym grupom sąsiadującym. Okres, w którym dokonywały się na poszczególnych terenach wskazane wyżej przeobrażenia gospodarcze i związane z nimi zmiany, nazywa się młodszą epoką kamienia lub neolitem. Tej epoce w dorzeczu Odry i Wisły poświęcone jest niniejsze opracowanie. Niniejszy tom jest dziełem zbiorowym, opracowanym wysiłkiem ośmiu autorów. Przy podejmowaniu ogólnej charakterystyki źródeł archeologicznych stanowiących podstawę opracowania prezentowanego tu odcinka pradziejów niezbędne jest zwrócenie uwagi na trzy zasadnicze kwestię: metodę uzyskiwania źródeł, ich zakres rzeczowy i ilościowy oraz rozrzut geograficzny. Przejście na osiadły tryb życia na ziemiach polskich dokonało się ok. 4 tys. lat p.n.e. Towarzyszyło mu zaprowadzenie rolnictwa i hodowli zwierzęcej. Liczne ślady tych pierwszych kultur rolniczych znaleziono na urodzajnych ziemiach Małopolski, Dolnego Śląska, Wielkopolski i Kujaw. W epoce brązu rozwinęły się kolejno: kultura unietycka (2300-1600 p.n.e.), kultura trzciniecka (1900-1000 p.n.e), kultura przedłużycka (1550-1200 p.n.e.) i kultura łużycka (1350-400 p.n.e.). Kultury te charakteryzowało zastosowanie brązu do wyrobu narzędzi, broni i ozdób oraz pojawienie się pierwszych osad obronnych.