Obowiązek pracownika dbałości o dobro zakładu pracy został wprost ustanowiony w przepisie art. 100 § 2 pkt 4 Kodeksu pracy (dalej: kp).  Ma on charakter abstrakcyjny, którego zakres ustala się w odniesieniu  do okoliczności konkretnego stosunku pracy. Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 100 §2 pkt 4 kp ustawodawca nałożył  na pracownika obowiązek dbania o dobro zakładu pracy, a nie pracodawcy. Taką interpretację tego przepisu przyjął także Sąd Najwyższy (dalej: SN) w swym wyroku z 9 lutego 2006 r. (II PK 160/05), orzekając, że zakład pracy należy w świetle powyższego przepisu interpretować przedmiotowo, tzn. jako miejsce pracy pracownika. Jest to szczególnie istotna uwaga, między innymi w sytuacji,  gdy pracodawca prowadzi więcej niż jeden zakład pracy. Obowiązek ten rozpatrywać należy w aspekcie negatywnym jako powinność powstrzymywania się od czynności, które mogłyby spowodować uszczerbek  na mieniu pracodawcy lub szkodę niemajątkową oraz w aspekcie pozytywnym jako obowiązek działania na rzecz i w interesie pracodawcy.