Oryginał wydano nakładem Konstantego Treptego, 1912 r. O Autorze: Teodor Jeske-Choiński, ps. M. Bogdanowicz, T. J. Orlicz, Pancerny, Habdank, Łada, Polikrates (ur. 27 lutego 1854 w Pleszewie (Wielkopolska), zm. 14 kwietnia 1920 w Warszawie) – intelektualista, pisarz i historyk, publicysta konserwatywny, krytyk teatralny i literacki. Jeden z czołowych teoretyków i propagatorów antysemityzmu w Polsce na początku XX wieku. Był synem urzędnika sądowego Fryderyka Jeskego i Franciszki z d. Choińskiej. Pobierał nauki w gimnazjach klasycznych w Śremie i Poznaniu, gdzie w 1872 roku otrzymał maturę. Studiował inżynierię drogową na Politechnice we Wrocławiu, filozofię na Uniwersytecie w Pradze i literaturę w Wiedniu. W roku 1880 ożenił się z Ludmiłą z Mikorskich, kompozytorką i śpiewaczką. W latach 1880-1882 publikował stale w „Przeglądzie Tygodniowym”, „Nowinach” i "Ateneum". W 1881 roku był prezesem Koła Polskiego oraz założycielem towarzystwa kulturalnego Ognisko Polskie. Po powrocie ze studiów zamieszkał w Warszawie, gdzie na krótko związał się ze środowiskiem pozytywistów. Od 1882 roku był członkiem kolegium redakcyjnego pisma „Niwa”. W połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku w wyznawanych przez niego poglądach dokonał się zasadniczy zwrot – stał się czołowym publicystą obozu młodych konserwatystów. W tym czasie podjął współpracę z pismami: „Słowo”, „Wiek”, „Rola”. Od 1889 roku przebywał w Paryżu, skąd w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku pisywał do warszawskiego pisma „Wędrowiec”. W roku 1910 przeniósł się do Lwowa, gdzie do 1914 roku redagował „Kronikę Powszechną”. Przez kilka lat był także redaktorem popularnej serii wydawniczej „Biblioteki Dzieł Wyborowych”, która przybliżała polskiemu czytelnikowi dorobek prozaików polskich i zagranicznych. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Wiednia. Do Warszawy powrócił w 1915 roku. Osobnym rodzajem literackiej aktywności Jeske-Choińskiego była publicystyka krytyczno-literacka, obejmująca kilka tysięcy szkiców i artykułów prasowych. To on był autorem terminu pozytywizm, określającego całość polskiego życia kulturalnego od lat 60. do 80. XIX w. W poglądach politycznych był on konserwatystą, którego światopogląd ewoluował ku nacjonalizmowi, pozostając w wyraźnej opozycji do dominującej wówczas opcji konserwatywno-ugodowej. Jak sam napisał po latach, jego program młodokonserwatywny był tożsamy z tym, jaki wówczas prezentowała prawica narodowo-demokratyczna. Elementem, który zbliżał Jeske-Choińskiego do narodowej demokracji, było zainteresowanie problematyką żydowską – był on jednym z pierwszych polskich intelektualistów, którzy zwrócili uwagę na to skomplikowane zagadnienie. Dzięki ogromnej pracy w archiwach kościelnych zebrał materiał do pracy poświęconej procesowi chrzczenia Żydów w Polsce, wydanej pt. Neofici polscy (Warszawa, 1904). Stosunek Jeske-Choińskiego do Żydów był zdecydowanie niechętny, wyrażający się w przekonaniu o konieczności obrony cywilizacji chrześcijańskiej przed rozkładową działalnością społeczności żydowskiej. Tematykę tę rozwijał w książkach: Poznaj Żyda (1912), Historia Żydów w Polsce (1919) i in.