Pożaryski Mieczysław, krypt.: M. P., M. Poż. (1875–1945), inżynier technolog i inżynier elektryk, profesor Politechniki Warszawskiej, popularyzator wiedzy elektrotechnicznej, działacz Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Ur. 1 X w Warszawie, był synem Władysława, ziemianina, urzędnika bankowego w Poniewieżu na Żmudzi, powstańca 1863 r., i Leokadii ze Smolaków, bratem Felicji, lekarza psychiatry, zamężnej za Witoldem Łuniewskim (zob.). P. ukończył sześć klas rosyjskiej szkoły realnej w Poniewieżu, maturę uzyskał w rosyjskiej szkole realnej w Warszawie (1892), po czym ukończył Instytut Technologiczny w Petersburgu (1897) i politechnikę w Darmstadcie z dyplomem inżyniera elektryka (1899). Po powrocie do Warszawy prowadził wykłady elektrotechniki w Szkole Mechaniczno-Technicznej im. Wawelberga i Rotwanda, w Warszawskim Instytucie Politechnicznym (jako jeden z nielicznych polskich wykładowców uczelni z rosyjskim językiem wykładowym) i na kursach prowadzonych przez Tow. Kursów Naukowych (przekształconych później w Wolną Wszechnicę Polską). Podczas pierwszej wojny światowej P. przebywał w Moskwie, gdzie pracował w fabryce elektrotechnicznej «Dynamo», a także wykładał w polskim gimnazjum i brał udział w pracach Polskiego Koła Naukowego. Po powstaniu niepodległej Polski w r. 1918 powrócił do Warszawy, został mianowany profesorem elektrotechniki ogólnej na Politechnice Warszawskiej, gdzie też w pierwszym okresie prowadził wykłady radiotechniki (prądy szybkozmienne); był też pierwszym dziekanem jej Wydziału Elektrycznego i funkcję tę pełnił wielokrotnie. Oprócz tego prowadził wykłady w Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Wawelberga i Rotwanda, w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i na wielu kursach fachowych, m. in. Tow. Kursów Technicznych, którego był kierownikiem naukowym i zastępcą prezesa. ! Uwagi: Brzegi stron lekko zakurzone. Strony pożółkłe. Strona tytułowa poplamiona. Oprawa pożółkła, naddarta, zarysowana i wytarta. Druk zachowany w stanie dobrym. Blok książki spójny.