Praca poświęcona jest mało znanym działaniom militarnym, prowadzonym przez powstańców kozackich na terenach Wielkiego Księstwa Litewskiego w latach 1648-1649. Chmielnicki traktował Litwę jako drugorzędny teatr działań wojennych, mimo to poświęcał mu wiele uwagi, chcąc w ten sposób zabezpieczyć swą północną flankę podczas zmagań z wojskami koronnymi. W 1648 r. na Litwę wysłał zarówno swych pułkowników, którzy miewli wzniecać bunty wśród miejscowej ludności, jak i całe oddziały kozackie. W 1649 r. potężna armia kozacko-tatarska dowodzona przez Chmielnickiego i chana Islam Gireja III ruszyła na ziemie koronne.