Polski wkład w II wojnę światową – całość działań militarnych polskiego wojska oraz wywiadu podczas II wojny światowej, a także działania mające na celu wsparcie tego wysiłku.

II wojna światowa rozpoczęła się 1 września 1939 po ataku na Polskę dwóch państw – III Rzeszy oraz Pierwszej Republiki Słowackiej w porozumieniu z ZSRR, które podjął atak 17 września. Wobec przeważających sił przeciwników oraz bezczynności sojuszników, Wojsko Polskie zostało pokonane po ponad miesiącu walk. Polska nigdy oficjalnie nie skapitulowała. Po kampanii wrześniowej Polacy w kraju utworzyli szereg organizacji niepodległościowych, z których najbardziej znana była Armia Krajowa. Po klęsce wielu polskich przywódców, dowódców oraz żołnierzy udało się na emigrację, gdzie utworzyli polski rząd (z siedzibą w Londynie), Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie oraz służby wywiadowcze, które wsparły wysiłek aliantów w pokonaniu III Rzeszy. Po ataku Hitlera na ZSRR w 1941 roku i zawarciu układu Sikorski-Majski powstały również Polskie Siły Zbrojne w ZSRR zwane Armią Andersa, a w 1943 roku Polskie Siły Zbrojne w ZSRR zwane Armią Berlinga.

Polacy wnieśli istotny wkład w czasie II wojny światowej w walce przeciw nazistowskiej Rzeszy walcząc na lądzie, morzu i w powietrzu. Brali udział w wielu ważnych kampaniach na europejskim teatrze działań wojennych jak kampania wrześniowa, bitwa o Francję, kampania norweska, bitwa o Anglię, lądowanie w Normandii, operacja Overlord, operacja wiślańsko-odrzańska, bitwa o Berlin i wielu innych. Zdaniem niektórych autorów (pomijających jednak armię Francji i pozaeuropejskie teatry działań), polskie siły zbrojne zaangażowane w II wojnie światowej w walkę przeciw nazistom stanowiły czwartą co do wielkości armię aliancką w Europie[1][2][3].