Zadania niemieckiej marynarki wojennej:

– obrona niemieckich wybrzeży, baz i linii komunikacyjnych na Bałtyku południowo-zachodnim przez postawienie minowych pól obronnych;
– prowadzenie operacji ofensywnych tylko przez siły lekkie i współdziałające z marynarką lotnictwo;
– wyeliminowanie floty radzieckiej dzięki zajęciu jej baz przez wojska lądowe;
– przywrócenie bezpiecznej żeglugi na Bałtyku i zaopatrywanie północnego skrzydła frontu wschodniego
Siły stron
Kriegsmarine: Marinekommando Nord (pod dowództwem admirała Claasena) z siedzibą w Kilonii, posiadało następujące siły do dyspozycji dla Operacji Barbarossa:

Pancerniki: „Schlesien” i „Schleswig-Holstein” (nie brały udziału w atakach)
Okręty podwodne: 22 Flotylla U-Bootów, (pod dowództwem komandora podporucznika Ambrosiusa) (U-140, U-142, U-144, U-145 i U-149)
Grupy Saper: Grille, Preussen, Skagerrak i Versailles
Grupy Saper Nord: 5., 15., 17., 18. i 31.
Grupy Sperrbrecher: 6., 8. i 138.
11 oraz 12 Flotylla Ścigaczy Okrętów Podwodnych
1 Flotylla Torpedowców (S-26, S-39, S-40, S-101, S-102 i S-103)
5 Flotylla Torpedowców (S-27, S-28, S-29, S-45 i S-47)
połowa sił z 5 Flotylli Saper (R56, 57, 58, 60, 61 i 62)
bazy okrętów "Carl Peters" i "Tsingtao".
W czasie działań wojennych zaangażowano początkowo siły składające się z 28 ścigaczy torpedowych, 5 okrętów podwodnych, 10 stawiaczy min, 7 flotylli trałowców, kutrów trałowych i patrolowych, 3 przerywaczy zagród minowych i 2 trałowców z kutrami na pokładach (łącznie 130 jednostek).