Poemat "Polonez realistyczny" to gorzka rozmowa poety z Polską trzech epok – dwudziestolecia międzywojennego, czasu wojny i lat PRL-u. Powstały w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, jest rodzajem prywatnej lekcji historii, reakcją i rekapitulacją, komentarzem i wyznaniem. Tadeusz K. Sowicki (1915–1977) poeta, prozaik, scenograf i malarz. Żołnierz II Korpusu Polskiego na Zachodzie, po wojnie kierownik artystyczny i literacki warszawskiego Teatru Lalek Guliwer. Przed wojną Sowicki studiował scenografię w warszawskiej ASP oraz w PIST. Po klęsce wrześniowej i ucieczce z obozu internowania na Węgrzech, przedarł się do Syrii, gdzie wstąpił w szeregi Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Jako podporucznik artylerii walczył pod Tobrukiem i w bitwie pod Monte Casino. Ranny podczas kampanii włoskiej, trafił na leczenie do Anglii, skąd w 1946 roku wrócił do kraju. Tadeusz Sowicki swoje wiersze wojenne opublikował w Palestynie w 1942 roku w tomie "Zwrotnik Wilkołaka". Pojawiają się one również w zbiorach poezji wojennej i emigracyjnej. Natomiast PRL-owska rzeczywistość nie była przyjaznym światem dla Sowickiego poety i prozaika. Zbiór jego opowiadań wojennych został zdjęty z maszyn drukarskich – autor był żołnierzem „niewłaściwej” armii. Przejmujące opowiadania oraz dziennik wojenny czekają więc na swoje pierwsze wydanie.