Ostatnie dwa lata nagle przerwanego życia wypełniła Czechowiczowi gorączkowa wprost pasja, by wypowiedzieć się w dziedzinach literatury, dotąd przez siebie poważnie nie uprawianych, to jest w prozie i w twórczości scenicznej. (…) W pośpiechu dotąd sobie nie znanym, w gorączce twórczej napisał w stosunkowo krótkim czasie kilkanaście jednoaktówek i fragmentów dramatycznych. Były to różne i nierównej wartości utwory: realistyczne, fantastyczne i stylizacyjne. Dominowała w dialogach proza, ale przydarzyły się także sztuki napisane wierszem wolnym, nierymowanym. Z tych fragmentów największe wrażenie w młodym warszawskim środowisku literackim wywołała jednoaktówka zatytułowana Czasu jutrzennego, ogłoszona w „Pionie” w 1938 roku - fragment.