Książka „Sarmackie krajobrazy. Głosy z Litwy, Białorusi, Ukrainy, Niemiec i Polski” powstała z inicjatywy S. Fischer Stiftung i Kulturkreis der Deutschen Wirtschaft im BDI e.V. we współpracy z Deutsche Akademie für Sprache und Dichtung i ukazała jednocześnie w Niemczech (S. Fischer Verlag, Frankfurt nad Menem) i w Polsce. Mawia się, że położenie geograficzne i rok urodzenia wyznaczają ludzki los. Gdzież w minionym stuleciu, przynajmniej w Europie, twierdzenie to sprawdzałoby się bardziej niż w środkowo-wschodniej jej części? Na obszarze zwanym niegdyś Sarmacją, rozpościerającym się według Ptolemeusza od Litwy przez Polskę i Białoruś po Ukrainę i od Morza Czarnego po Bałtyk, według Miechowity zaś od Wisły aż do Morza Kaspijskiego, prawie nigdy nie można było zakorzenić się na dobre. Ziemia rodzinna była — czasami parokrotnie w życiu jednego pokolenia — jedynie miejscem rozpoczęcia tułaczki, obce miejsca musiały stać się ojczyzną. Często też, nie ruszając się z miejsca, człowiek bywał na przestrzeni swojego życia obywatelem kilku krajów. W tomie „Sarmackie krajobrazy” autorzy z Litwy, Białorusi, Ukrainy, Niemiec i Polski piszą o doświadczeniu emigracji, wykorzenienia, poszukiwania ojczyzny, a także o stereotypach i uprzedzeniach, od stuleci kształtujących pejzaż mentalny tej części naszego kontynentu.