Publikacja Polityki sieciowej popkultury dotyczy praktyk uczestnictwa w sieciowej kulturze popularnej jako aktywności politycznej, czyli tych względnie nowych momentów, gdy popkultura online staje się „językiem”, którym „mówią” obywatele podejmujący swoje działania, a także tych, w których sieciowa kultura popularna jest przedmiotem aktywności politycznej obywateli, to znaczy rodzajem zasobu, o który toczy się polityczny spór – jak było chociażby w przypadku europejskich protestów przeciw ACTA. […] Analiza współczesnej sieciowej popkultury byłaby niepełna bez możliwie precyzyjnego opisania internetu jako środowiska praktyk społecznych. […] Sieć mediatyzuje współczesną politykę i mediatyzuje kulturę popularną w skomplikowanych technologicznych, społecznych i ekonomicznych procesach. Ekonomiczny wymiar cyfrowej mediatyzacji nabiera znaczenia wraz z komercjalizacją współczesnej sieci; nowe media są nie tylko technologią, ale i zbiorem rynkowych podmiotów o coraz potężniejszej pozycji i określonych ekonomicznych celach. Realizacja tych celów w praktyce wpływa na sposoby uczestnictwa ludzi w popkulturze czy polityce, co stanowi jeden z centralnych tematów książki. Innymi słowy, rekonstruuje w niej polityczny status nowych mediów jako narzędzi artykulacji, rozumianej, w pewnym uproszczeniu, jako złożony zbiór praktyk, poprzez które ludzie nieustannie reprodukują indywidualne i zbiorowe tożsamości. (ze Wstępu)