W niewielkiej twórczości filmowej w latach dziewięćdziesiątych XX wieku na Litwie i ogromnej produkcji propagandowej w Związku Radzieckim nurt artystyczny kina litewskiego stanowi odrębną przestrzeń, dającą schronienie inwencji twórczej i autorskim pomysłom reżyserów. Nie jest to kino o wyraźnych założeniach ideologicznych i programowych, nie łączy litewskich reżyserów żaden wspólny manifest ani cel. Dopiero z dystansu można określić i wyróżnić poetyckie wypowiedzi w kinie litewskim, wypowiedzi uwarunkowane historycznie i kulturowo, a wyróżniające się malarską stylistyką obrazu i poetycką formą narracji filmowej. Przyjrzenie się treści kulturowej głęboko zakodowanej w strukturze fabularnej filmów pozwala mówić o harmonijnym połączeniu wyrafinowanej formy wizualnej języka filmowego z głęboko zakorzenioną litewską wrażliwością. Można by rzec, że kino poetyckie, czarując swą liryczną formą, jest tylko pretekstem do poszukiwania własnej tożsamości kulturowej. Kino to przedstawia bowiem swoistą treść kultury litewskiej, jej duchowość wyrażoną środkami wizualnej materii kina.