Przez eschatologię (gr. eschatos = ostatni), czyli naukę o rzeczach ostatecznych, w teologii rozumie się twierdzenia wiary dotyczące ostatecznego losu jednostek oraz ostatecznego kształtu, jaki Bóg nada ludzkości i całemu kosmosowi. Mimo iż w Piśmie Świętym i Tradycji Kościoła jest tak wiele różnorakich wypowiedzi eschatologicznych, samo słowo eschatologia po raz pierwszy pojawiło się dopiero u XVII-wiecznego luterańskiego teologa A. Calova, który pod nagłówkiem Eschatologia sacra zamieścił rozważania o śmierci, zmartwychwstaniu, sądzie i dopełnieniu świata. Większego znaczenia termin eschatologia nabrał dzięki F. Schleiermacherowi i od tego czasu zaczęto go powszechnie używać w teologii. Aż do najnowszych czasów teologia usiłowała miejsca eschatologiczne określić przestrzennie, umieszczając je gdzieś na mapie świata; obecnie natomiast panuje powszechny pogląd, że miejsca te należy pojmować jako pozaziemskie sposoby istnienia, w których decydujące jest spotkanie z Bogiem.