W 1933 otworzył przewód doktorski na Uniwersytecie Jana Kazimierza na podstawie rozprawy Ustawy amortyzacyjne w dawnej Polsce[2]. Od 1934 praktykował jako adwokat. W latach 1938-1939 był posłem na Sejm z ramienia Obozu Zjednoczenia Narodowego[3][4].

W kampanii wrześniowej jako podporucznik rezerwy w 8 Pułku Piechoty Legionów walczył pod Tomaszowem Lubelskim. Ranny podczas prowadzonego przez siebie ataku na bagnety dostał się do niewoli i resztę wojny spędził w oflagu Woldenberg[5].

W 1945 powrócił z niewoli i podjął pracę na KUL. W 1946 uzyskał stopnie doktora nauk prawnych i magistra historii[3]. Został zastępcą profesora KUL, prowadził wykłady z historii ustroju i prawa polskiego[4].

W 1949, wobec wstrzymania rekrutacji na studia prawnicze na KUL, przeszedł na nowo utworzony Wydział Prawa UMCS, początkowo jako zastępca profesora i kierownik Zakładu Historii Ustroju Polski. W 1956 został docentem, w 1962 profesorem nadzwyczajnym, a w 1971 profesorem zwyczajnym.

W latach 1956-1962 był prodziekanem, a w latach 1962-1964 dziekanem Wydziału Prawa UMCS[6]. Wypromował sześciu doktorów, m.in. Władysława Ćwika, Jerzego Markiewicza i Artura Korobowicza[7].

Zmarł 7 października 1977 i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie[8]