Maciej Sieniatycki (ur. 17 lutego 1869 w Miechowicach Małych, zm. 1949 w Krakowie) – polski duchowny katolicki, teolog i wykładowca akademicki.

Studiował filozofię i teologię na Uniwersytecie Lwowskim w latach 1891–1893. Lata 1893–1895 spędził na studiowaniu w Gregorianum. W 1895 roku we Lwowie przyjął święcenia kapłańskie. Tamże otrzymał doktorat z teologii w roku 1898. Habilitację z teologii dogmatycznej uzyskał w 1901 we Lwowie. W 1902 został profesorem nadzwyczajnym, natomiast w 1906 – zwyczajnym. W 1908 roku objął katedrę dogmatyki na Wydziale Teologicznym UJ, a następnie pełnił funkcję dziekana tegoż wydziału w latach 1911–12, 1915–16, 1921–22 oraz 1925–26. W latach 1918–1919 piastował stanowisko rektora UJ.

Ksiądz Sieniatycki publikował liczne artykuły – głównie z historii teologii – w „Przeglądzie Powszechnym”, „Gazecie Kościelnej”, „Ateneum Kapłańskim” oraz „Przeglądzie Teologicznym”. Przyczynił się do powstania polskiego nazewnictwa dogmatycznego. Występował przeciwko agnostycyzmowi, immanencjonizmowi, ewolucjonizmowi oraz modernizmowi. Apelował do młodzieży o rzetelne kształcenie się dla służenia wyzwolonej Ojczyźnie.

W 1936 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Został pochowany w Krakowie na Cmentarzu Rakowickim.