Władysław Pobóg-Malinowski (ur. 23 listopada 1899 w Archangielsku, zm. 21 listopada 1962 w Genewie) – porucznik artylerii Wojska Polskiego, historyk. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Po wojnie pełnił służbę w 21 Pułku Artylerii Polowej w garnizonie Kraków (1923), Szefostwie Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie (1924), 12 Pułku Artylerii Polowej w Złoczowie (1928) i Wojskowym Biurze Historycznym w Warszawie (1929). 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919, w korpusie oficerów artylerii. Służbę w wojsku łączył ze studiami wyższymi (polonistyka i Szkoła Nauk Politycznych). Do 1 października 1932 pozostawał w stanie nieczynnym. Od 1931 naczelnik Wydziału Historyczno-Naukowego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 1934 był oficerem rezerwy 1 Pułku Artylerii Najcięższej w Górze Kalwarii. W 1944 powołany został do polskiej służby zagranicznej, z której wycofał się w 1945. W latach 1944–1945 był współtwórcą i jednym z dwóch głównych redaktorów sekcji polskiej Radia Francuskiego. Po II wojnie światowej na emigracji. Autor wielu prac z zakresu najnowszej historii Polski. W latach 1929–1934 był sekretarzem redakcji pierwszej edycji 10-tomowej Pism – Mów – Rozkazów marszałka Józefa Piłsudskiego. Jego najważniejszą pracą była Najnowsza historia polityczna Polski 1864-1945 (t. 1–3, wyd 1., t. 1 Paryż 1953, t. 2-3 Londyn 1956–1960) 1. 1914-1939 - 1990 r., 435 s. 2. 1939-1945 - 1990 r., 427 s.