Protagoras – dzieło filozoficzne Platona, należące do tak zwanych dialogów wczesnych, opatrzone podtytułem: „Sofiści; dialog prowadzący.” Zasadniczą problematyką dzieła jest cnota i kwestia jej ewentualnej nauki. Pierwsze tłumaczenie „Protagorasa” na język polskiopublikowane zostało w 1881 roku. Z 1923 roku pochodzi popularny przekład Władysława Witwickiego.

W dialogu biorą udział Sokrates oraz sofista Protagoras, urodzony około 486 roku przed Chrystusem. Protagoras przebywał w Atenach dwukrotnie, to jest około 444 roku przed Chrystusem i około 432 roku przed Chrystusem. Historycy wskazują drugą z powyższych dat jako datę rozmowy, która opisana została w dialogu (jeśli rzeczywiście miała ona miejsce). Protagoras jest uznanym sofistą, który jeździ po kraju i naucza, a za nauki pobiera opłaty.

Głównym przedmiotem dyskusji między Sokratesem a Protagorasem jest pytanie: czy cnoty można nauczyć? (czyli: czy to, co robi Protagoras ma w ogóle sens?) Sokrates twierdzi, że nie. Między dwoma mędrcami dochodzi w pewnym momencie rozmowy o cnocie (i jej częściach składowych) do sporu co do sposobu prowadzenia dysputy. Sokrates bowiem woli metodę indukcji, w której czuje się najlepiej (i z której słynie): krótkich (swoich) pytań i zwięzłych (rozmówcy) odpowiedzi. Protagoras natomiast woli wygłaszać dłuższe przemówienia, w których może pomóc sobie zabiegami retorycznymi udowodnić swoje tezy. Spór doprowadza do tego, że Sokrates chce przerwać rozmowę (zasłaniając się swoją nieumiejętnością w nadążaniu za długimi wywodami Protagorasa). Na prośbę słuchaczy obydwaj zgadzają się jednak kontynuować rozmowę, wypracowując coś w rodzaju pośredniego sposobu dyskutowania.