Ks. prof. Lech Stachowiak Urodził się 24 maja 1926 w Poznaniu, zmarł 1 sierpnia 1997 w Łodzi – polski ksiądz katolicki, biblista, członek redakcji naukowej Biblii Tysiąclecia (od II wydania), tłumacz Pisma świętego z języków oryginalnych. Praca naukowa Dzieciństwo spędził we Wrześni, tam w 1938 ukończył szkołę powszechną. W czasie II wojny światowej został z rodziną wysiedlony do Radomia. W 1947 zdał maturę w Liceum im. Henryka Sienkiewicza we Wrześni i w tym samym roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. W latach 1949-1953 studiował na Uniwersytecie we Fryburgu zakończone licencjatem. 20 lipca 1952 przyjął we Fryburgu święcenia kapłańskie, W 1955 obronił we Fryburgu pracę doktorską z teologii Chrestotes, Ihre biblisch-theologische Entwicklung und Eigenart, napisaną pod kierunkiem Karla Prümma (nostryfikowaną na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w 1963), w latach 1955-1958 studiował w Papieskim Instytucie Biblijnym, tam w 1962 obronił pracę doktorską z nauk biblijnych Die paulinische Paränesen und die Unterweisung über die zwei Geister (1QS III,13-IV,26). Eine trad.-gesch., exegetische und teolog. Studie napisaną pod kierunkiem Karla Prümma. Po powrocie do Polski został w 1958 profesorem Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi, gdzie wykładał biblistykę i języki orientalne, a także był m.in. prefektem i w latach 1968-1969 wicerektorem. W roku akademickim 1966/1967 rozpoczął równocześnie pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1967 habilitował się z nauk biblijnych na podstawie pracy Geneza i rozwój dualistycznej antropologii qumrańskiej, od tegoż roku kierował Katedrą Filologii Biblijnej Instytutu Nauk Biblijnych KUL, w 1977 objął nowo powstałą Katedrę Egzegezy Ksiąg Historycznych i Dydaktycznych Starego Testamentu, którą kierował do przejścia na emeryturę w 1996. W 1974 mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1981 profesorem zwyczajnym.