Tom I: 250 s., 1920 r.

Tom II: 236 s., 1920 r.

Andrzej Tomasz Towiański (ur. 1 stycznia 1799 w Antoszwińciach k. Janiszek w powiecie wileńskim, zm. 13 maja 1878 w Zurychu) – polski ziemianin, filozof i przywódca religijny, mesjanista. Charyzmatyczny przywódca towiańczyków, organizacji zwanej też Kołem Sprawy Bożej. 

Pochodził z Wileńszczyzny. Był synem Jakuba i Izabelli z domu Pomarnackiej[3]. Studiował prawo na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, był asesorem Sądu Głównego w Wilnie. 11 maja 1828 w tamtejszym kościele oo. Bernardynów doznał objawienia religijnego. Utwierdziło go to w przekonaniu, które towarzyszyło mu od dziecka, że walką z bronią w ręku, wynikającą z nienawiści do drugiego człowieka, nie da się zmienić rzeczywistości na lepszą.

W 1830 roku ożenił się z Karoliną Maksówną. W 1837 objął po śmierci ojca majątek w Antoszwińciach. W roku 1840 zostawił rodzinny majątek i udał się do Paryża, gdzie po klęsce powstania listopadowego przebywała polska elita kulturalna. Zgromadził wokół siebie uczniów spośród emigrantów, m.in. Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Seweryna Goszczyńskiego, Karola Balińskiego, Hieronima Napoleona Bońkowskiego, malarza Walentego Wańkowicza czy fotografa Michała Szweycera.