Walerian Kalinka – o. Walerian Kalinka CR (ur. 20 listopada 1826 w Krakowie, zm. 16 grudnia 1886) – polski duchowny, historyk, założyciel Polskiej Prowincji Zmartwychwstańców.

W latach (1840-45) studiował filozofię i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Brał udział w powstaniu krakowskim 1846 r. W 1868 r. wstąpił do zgromadzenia zmartwychwstańców i w 1870 otrzymał święcenia kapłańskie. Należał do Towarzystwa Historycznego oraz do Akademii Umiejętności. W latach 1861-1886 był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[1].Od 1856 członek Komitetu Wydawniczego Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu.[2] Był współtwórcą krakowskiej szkoły historycznej. Współpracownik Hotelu Lambert i jeden z krakowskich stańczyków. Był redaktorem emigracyjnego pisma Wiadomości Polskie[3]. W czasie powstania styczniowego był kierownikiem dyplomatycznej Agencji Szwedzkiej[4].

Ostatnie lata życia spędził we Lwowie (przy ul. Piekarskiej), kierując pierwszą fundacją Zmartwychwstańców w kraju. Założył tam Internat Ruski. Był prowincjałem regionu. Tablica poświęcona Walerianowi Kalince znajduje się w prezbiterium Kościoła Zmartwychwstania Pana Jezusa we Lwowie przy ulicy Piekarskiej.

W latach 1891-1902 ukazało się zbiorowe wydanie jego prac (Dzieła, t. 1-12) w których przeprowadził zabarwioną moralizatorsko analizę wewnętrznych przyczyn upadku Polski i rozbiorów, wskazując - według swego przekonania - drogę odrodzenia. Jest autorem wielu prac naukowych, głównie historycznych. Główne dzieło Sejm Czteroletni pozostawił niedokończone, przerywając w trakcie analizy Konstytucji 3 Maja którą z zastrzeżeniami oceniał pozytywnie: Państwo rozstrojone więcej niż stuletnią anarchią, nie umiejące rządzić sobą, ani siebie bronić, okazywało się zdolnem do poprawy, zdolnem stać o swoich siłach, byleby mu nie przeszkadzali sąsiedzi.