Kazimierz Brodziński  (ur. 8 marca 1791 w Królówce koło Bochni, zm. 10 października 1835 w Dreźnie) – polski poeta epoki sentymentalizmu, historyk, teoretyk i krytyk literacki, tłumacz, publicysta i myśliciel chrześcijański, powszechnie uważany za najwybitniejszego twórcę preromantyzmu w Polsce.

Już we wczesnym stadium swojej twórczości Kazimierz Brodziński, „dusza prawdziwie anielska” i autor licznych sielanek, zdradzał zamiłowanie do wiejskiej prostoty, optymizmu i życia pasterskiego. Apoteoza ta wkrótce poddana została jednak bolesnej próbie: doświadczenie ludzkiego okrucieństwa podczas wojny najezdniczej w latach 1809–1813, wywołało u Brodzińskiego głębokie przerażenie śmiercią, bestialstwem oraz cierpieniem moralnym i fizycznym, które sprawiło, że z czasem poeta przyjął wiarę chrześcijańską. Jego dojrzałą poezję zdominował wyraźny kult wartości ewangelicznych, a przy tym: uczuć rodzinnych, małżeństwa i miłości braterskiej, gościnności, przyjaźni i ufności w Bożą opatrzność. Wiara w zmartwychwstanie stanowić miała podstawę walki z rozpaczą, a jej formą miał być powrót do słowiańskiej „krainy łagodności”. Na tej bazie powstały również filozoficzne teorie autora wokół moralnego sensu idylli oraz klasycystycznej elegii.